Wakvin van HTML

Home


  HTML

Tijdens een gezellig etentje met een bescheiden clubje vrienden heb ik HTML in oktober 2021 voor het eerst ontmoet.
Nadat we over een paar boeken langzaam uitgepraat raakten vertelde ze mij, op zoek te zijn naar iemand waar zij, in woord en/of geschrift, wat dieper op levensbeschouwelijke zaken in zou kunnen gaan.
Ik leende mij daar graag toe.
  Niet bepaald mijn favoriete onderwerp maar zij was speciaal geïnteresseerd in de dood, vertelde ze.
En zij bleek, net als ik, bescheiden aanhanger van de Stoa te zijn.
(De Stoa is een klassieke Griekse filosofie, ontstaan een paar honderd jaar voor onze jaartelling.)

Zo raakte ik, in het kort gezegd, bevriend met een leuke dame die even daarna haar partner aan de dood zou verliezen.
Zij vroeg mij op een dag in september, toen wij genoeglijk samen in het Franse zonnetje een vrijdagmiddagborrel genoten, wat mij tot haar bracht en waarom ik haar mee uit eten had genodigd.
Ik noemde haar twee redenen: (1) Ik wil je graag wat afleiding en leuke momenten bezorgen om deze moeilijk tijd voor jou wat dragelijker te maken.
En wat is je tweede reden? zo vroeg zij, en ik antwoordde: (2) Puur voor het eigen plezier in mijn omgang met jou.
Ik vind jou, tot nu toe, buitengewoon prettig gezelschap.
De tweede reden werd door haar vlot goedgekeurd maar de eerste reden beviel haar minder goed, stond haar zelfs tegen, vertelde ze in alle eerlijk- en oprechtheid.
Als zij hulp of afleiding voor zichzelf nodig achtte, zou zij daar wel om hebben gevraagd, was haar argument.
Zo.., die kwam tamelijk hard bij mij binnen.

In al mijn stoïcijnse onschuld zie ik een vanzelfsprekende reden om in een goed leven ook mijn sociale plichten te vervullen.
En omdat - volgens de statistieken - ongeveer de helft van de Nederlandse mensheid van boven de vijf-en-zestig jaar zich vaak eenzaam voelt, en zij persoonlijk er daarnaast ook nog een zwaar verlies bij moest dragen, leek het mij, zonder er echt over te hebben nagedacht, een sociale vanzelfsprekendheid om haar - ongevraagd - mijn hulp en afleiding aan te bieden.
Niet meer en niet minder.

Dit gaat ongetwijfeld ooit nog een heftige vervolgdicussie opleveren(*).
Om mij op die discussie voor te bereiden maakte ik alvast de volgende aantekeningen:


Blijkbaar ben ik, weliswaar ongevraagd, maar voor mij vanzelfsprekend, jouw (leef)wereld binnengestapt.
Dat deed ik met mijn hulp bij de ontwikkeling van je website.
Dat deed ik met je uit te nodigen voor een etentje.
Dat deed ik met het helpen je parasol te verzetten, wat je liever zelf zou doen.
Dat deed ik met ...

Een stoïcijn wordt geacht ook zijn maatschappelijk sociale plichten te vervullen.
Dit wordt gezien als een natuurlijk bestanddeel van het leven in de menselijke gemeenschap.
Je bekommeren om een ander, was voor mij daarom - sociaal - vanzelfsprekend.
Je hebt me al meer betrapt op altruïstisch gedrag.

Vanzelfsprekendheid (natuurlijk, uiteraard), het woord bestaat sinds 1924.
Niet-vanzelfsprekend is onlogisch, niet voor de hand liggend.
Vanzelfsprekendheid komt gewoonlijk voort uit redenatie.
Vanzelfsprekendheid binnen een groep is vaak regio-, cultuur- maar ook persoongebonden.

Een vergelijk:
Als ik naast je loop en jij struikelt, is het dan niet vanzelfsprekend dat ik je ondersteun om erger - probeer - te voorkomen?
Of moet ik wachten, zoals jij aangeeft, tot jij mij vraagt om jou te helpen (om erger te voorkomen)?


Als vanzelfsprekendheden niet meer vanzelfsprekend blijken te zijn.

"Het is allemaal zo snel gegaan dat ik het eerste jaar na zijn overlijden niet op deze wereld geweest ben.
Ik weet niet meer wat ik gedaan heb, ik denk dat ik in shock was.
Mijn hele leven was alleen maar hier.
Ik leefde in zo’n klein wereldje.
Ik kon niet eens de deur uit zonder dat ik oppas moest regelen voor mijn man.
Weggaan is een ding geworden.
Mijn man is overleden, hij ging weg...

Maar elke keer als er iemand is en het voelt goed, dan gaan zij ook weer weg.
Ik heb geen contact meer met mijn vrienden van toen.
Er was ook geen gezelligheid meer, want thuis ben je altijd maar alleen.
Om eerlijk te zijn zou ik ook liever vandaag nog sterven dan morgen.
Ik moest het ook uitleggen aan de huisarts.
Hij vroeg me: wat voel je?
En ik zei: ik voel alleen een heel groot zwart gat.
Ik zit hier en ik voel het trekken aan me, ik voel mezelf erin vallen."
Bron: Bovenstaande weblink.

Een goede kennis van mij is, na het overlijden van zijn grote liefde, praktisch ook al zijn vrienden kwijtgeraakt.
  Slechts twee personen, waarvan ik er één ben, komen nog met enige regelmaat bij hem langs.

Lieve HTML, zie hier mijn drijfveer in een notendop.
En verder mag je er vanalles, maar hoef je er niets achter te zoeken.
En als je mijn - ongevraagd - gezelschap niet op prijsstelt mag je dat gewoon zeggen.
Ik zal het zeer betreuren maar jij mag die keuze maken.


Note
Het verlies van een geliefde of een vriend, een ongeneeslijke ziekte, een traumatische ervaring...
Het zijn allemaal trieste tragedies die ons in het leven kunnen treffen en obstakels lijken te zijn op onze weg naar geluk.
Is dit hoogste goed, dat vaak als het belangrijkste doel van het menselijk leven wordt beschouwd, nu een zoete utopie of een werkelijk haalbare staat?
Veel filosofieën, waaronder de Stoa, leunen op het laatste.
Hoewel het boeddhisme over de hele wereld steeds meer aanhangers krijgt, is het niet het enige model waarvan het uiteindelijke doel de rust van de ziel of 'ataraxia' is.
Van de Griekse oudheid zijn er filosofische scholen tot ons gekomen, waarvan de leerinhoud een vreugdevol of plezierig leven is, zoals het epicurisme, het aristotelisme of het stoïcisme.
Vooral die laatste, geeft redelijke en zinvolle antwoorden om de wendingen van het levenslot te verklaren die soms deel uitmaken van ons bestaan.
En de lessen die daaruit kunnen worden getrokken, nemen alleen maar toe...


(*) Helaas werd de vriendschap er vanaf augustus 2022 niet steviger op en is in april 2023 feitelijk gestopt met haar woorden: "Tot hier en niet verder."

Home
Naar boven
 
© pbinfr.nl, september 2022