Gevuld Leven
Home
Ga naar Gene zijde
Rijk gevuld Leven
Pieter Bult
* 19-05-1946 (zondagskindje)
† 30-09-2029 (door zelfeuthanasie)
van 0 naar 83 jaar in 5 minuten
van Donkerbroek (Frl)
naar 'Gene zijde'
Naar aanleidng van mijn geschreven vertellingen op deze website en
door e-mailtjes, kreeg ik van een penvriendin te horen dat ik een 'Rijk gevuld leven' had. Waar zij al blij was met een fietstochtje op een zondagmiddag las zij
over mijn belevenissen in o.a. Italië, Spanje, Denemarken en Zweden.
Toen ik daar iets langer over na ben gaan denken kwam ik er achter dat
ik tot nu toe, inderdaad best een rijk gevuld en vooral ook een zeer afwisselend
leven heb gekend en nog altijd heb. Zowel als alfa (theoreticus) en als
beta (practicus) figuur, ben ik inderdaad rijkelijk bedeeld. In deze
aanzet voor een autobiografietje probeer ik dat zoveel als mogelijk te herleiden. Een soort
autobiografietje van mijn leven, van voornamelijk werk en hobby's. Neem de
jaartallen af en toe maar met een korreltje zout.
In de psychologie hanteert men vaak acht pijlers voor een goed leven, t.w.:
- Autonomie
- Menselijk contact
- Gemoedsrust
- Persoonlijke ontwikkeling
- Plezier en genot
- Gezondheid
- Opleiding en werk
- Zingeving
Veel mensenlevens kun je grofweg opdelen in drie delen, t.w. (1) leren van nul
tot vijfentwintig jaar, (2) doen van vijfentwintig tot zeventig jaar en (3)
freewheelen van zeventig tot het einde, als NL-man statistisch tot ongeveer
ruim tachtig jaar.
Nu ik sinds mei 1946 in mijn tachtigste levensjaar ben is de tijd
gekomen om nog eens op een rij te zetten waar dat rijk gevulde leven van mij
dan wel uit bestond.
Helemaal van oorsprong van mijn verre voorouders, komen wij vanuit het
Midden-Oosten, langs de noordoost kant van de Alpen naar Duitsland.
Voor zover ik heb kunnen achterhalen, is 'mijn volk' van oosprong uit
de omgeving van Munster (Dld) naar Twente
(NL) gekomen. Daar splitsen de Bulten zich rond 1648, volgens de oude
kerkboeken, op
in een Katholieke tak die naar Gaasterland (Frl. omgeving Bakhuizen)
gaat en een Protestante tak die naar Oost-Stellingwerf (Frl.
omgeving Appelscha) gaat. In zowel Hannover als in Munster herinneren
nog
oude delen van het centrum aan 'der Bült'. Daar in Munster is de
achternaam 'Bult' waarschijnlijk ontstaan. In Noordoosten van het
centrum ligt een stuk water wat toen al 'der Bült' werd genoemd.
Ook in Oud-Appelscha
is een straat genoemd: De Bult.
Mijn moeder, Hendrikje Koopstra, geboren op 11 april 1901 (†
14-01-1971), komt uit een zeer bescheiden boerenarbeidersgezin uit
Veneburen, onder Makkinga. Meisjes uit die tijd werden geboren om te
trouwen en zelf kinderen te krijgen. Dat mijn moeder graag
schooljuffrouw had willen worden is nooit echt aan de orde gekomen. Het
was daarbij ook nog eens de tijd van de eerste wereldoorlog (1914 -
1918). En dus heeft ze vanaf 1924 t/m 1946, haar eigen klaslokaaltje van tien kinderen maar
verzameld. ;-)
Mijn vader, Jan Bult, geboren op 19 januari 1897 († 01-12-1978),
komt uit een redelijk welgestelde familie uit (Oud)Appelscha, met vijf
broers en twee zussen, getogen op de - toen - bekende boerderij 'Duinenzathe' in
Appelscha. Vader was voorbestemd om, na zijn militaire diensttijd, ook boer te
worden en kreeg daarvoor de eerste zes koeien en wat kleinvee van zijn
ouders mee.
Zes weken na mijn geboorte lag ik al in het ziekenhuis van
Heerenveen met fijt aan mijn linker jukbeen, waardoor de hele zaak
onder mijn linkeroog wat
begon te verzakken. Dat is tot mijn zestiende een ongeveer jaarlijks
ziekenhuis probleem gebleven. Mijn oudste herinneringen komen langzaam
tevoorschijn vanaf
ongeveer
mijn vierde of vijfde levensjaar, dit is ongeveer vanaf 1950. In die
tijd waren mijn ouders, samen met SBB (Staats Bos Beheer),
bezig met het ontginnen van een aantal hectares heideveld van ons, naar
landbouwgrond. Dit heideveld lag in Donkerbroek, aan de oostkant
grenzend aan Haule, een paar honderd meter vanaf de verharde weg.
In en om ons huis werd uitsluitend het Stellingwerfs
(Nedersaksisch dialect) gesproken. Bij sommige vriendjes thuis en op
het shoolplein heb ik automatisch de Friese taal meegekregen
en ín het klaslokaal het ABN (Algemeen Beschaafd Nederlands). Ik ben
zodoende drietalig grootgebracht en heb daar vrij zeker mijn gevoel
voor taal aan overgehouden.
Het lagereschooljaar begon in die tijd op 1 april. Om naar de lagere
school te kunnen was ik met mijn
geboortedatum in mei dus ruim anderhalve maand te laat om in 1952 naar
de lagere school te kunnen. Een jaar later, in 1953, kon dat
wel en toen werd het schooljaar plotseling begonnen op 1 september.
Daardoor
werd ik een zeer oude leerling. Ik weet van een meisje in mijn klas
(Anneke, 11 april 1946) die dat zelfde, maar nog een maandje erger, is
overkomen.
In de tijd net voor mijn schoolbegin hielp ik praktisch alle dagen mee
met het ontginnen van het heideveld door vooral de kipkarretjes op een
spoorlijntje te verplaatsen. Al voordat ik naar school ging verdiende
ik daar alle weken vijf centen mee. Die kreeg ik op zaterdag uitgereikt
in net zo'n lichtbruin papieren envelopje dan de andere mannen,
waaronder mijn vader. Veel later begreep ik dat mijn vijf centen
telkens van het verdiende loon van mijn vader werden afgehouden.
Door een oude leerling te zijn en al negen oudere broers en zussen boven
mij te hebben, ging het leren mij m'n levenlang erg gemakkelijk af. In
de vierde en vijfde klas van de lagere 'School met de Bijbel' was
mijn opstel over de jaarlijkse troonrede al driemaal zo lang dan de
troonrede zelf. Van sommige penvriend(inn)en hoor ik heden ten dage wel
eens dat ik van 'die lappen' tekst schrijf. De basis daarvoor is toen
dus gelegd.
Het lager onderwijs was aldus een fluitje van twee centen en werd ik,
tijdens één van mijn vele ziekenhuisverblijven, bijna automatisch
aangemeld bij de HBS (Hogere Burger School) voor een vervolg. Toen
jaren later (2008) is uitgevonden dat ik - mogelijk - een Asperger
autist zou zijn geeft ook dat aan dat ik met mijn hoogbegaafdheid (IQ
132 / 136) inderdaad gemakkelijk zal hebben kunnen leren. Helaas werd
daar toen totaal geen aandacht aan besteed, zo iemand dat al opgemerkt
zou hebben.
Die HBS had ik evenwel geen zin in. Mijn vriendjes gingen allemaal naar
de LTS (Lagere Technische School, ook wel: Ambachtsschool) en dat wilde
ik dus ook. Die vrijheid kreeg ik van mijn ouders. Omdat de leraar van
de metaalnijverheid mij aan de LTS in Oosterwolde
niet aanstond heb ik na het eerste voorbereidingsjaar voor de richting
houtnijverheid gekozen. In de volgende drie jaar heb ik een huis leren
ontwerpen, tekenen en van fundering tot tot nok leren bouwen. Jaren
later in Zwolle ook het 'behangersdiploma' nog behaald omdat dat
toen de gemakkelijkste cursus met middenstandsdiploma betrof om een
eigen zaak te mogen beginnen. Toen ik op mijn 35ste al lang niet meer
timmerde werd ik in stilte ook nog 'meester timmerman'.
Vele jaren later nog twee jaar Russische taalles gevolgd met als gevolg het
Russische journaal redelijk kunnen volgen. Weer veel later nog
economie en rechten gestudeerd aan de Open
Universiteit en bij Philips een handvol korte cursussen gevolgd, zoals
interviewtechniek, programma-analyse en ontwerp- en
programmeertechniek. Eerst in RPG (Report Program Generator) op 90 koloms ponskaarten, later in MS-Basic en
weer later in professioneel Cobol voor het semi-grote werk.
Eigenlijk kwam mijn belangstelling voor meisjes wat laat op gang. Zo
spoedig mogelijk na mijn achtiende heb ik als eerste mijn
motorrijbewijs gehaald en volgden het bezit van een AJS, een BSA en uiteindelijk een
Harley Davidson Liberator (750 cc) elkaar op. Ten tijde van die Harley kregen
vooral meisjes belangstelling om een stukje met mij uit rijden te gaan
en kreeg ik langzaam belangstelling voor meisjes. Een kamer in mijn
ouderlijk huis heb ik voor de hobby fotografie ingericht. Voornamenlijk blootfotografie, wel te verstaan.
Na een paar jaar bij bouwbedrijf Offringa getimmerd te hebben, in Sneek overgestapt naar het
aanleggen van CV, Gas, Water en Elektrisch. Een paar tussenstops
gemaakt, zoals een blauwe maandag in fabriekswerk
bij Wilco Conserven in Assen en twee blauwe maandagen op de inpakafdeling van babymelk bij de Condensfabriek in
Leeuwarden.
Terug in Sneek bij de toenmalig grootste oudijzerboer
(recyclingbedrijf) in de regio, als Manusje van alles:
vrachtautochauffeur, draad- en hydroulische kraanmachinist, mannetje
van de auto-tot-schroot-pakketjes-pers en onderhoudsmonteur. Daar in de
kunde gekomen om magneet-besturing te repareren en nieuw te bouwen. Ik
heb het dan over ronde magneten van gemiddeld 120 tot 150 cm in
doorsnede, die een hele auto kunnen optillen aan dak of bodem, maar ook allerlei ander ijzerhoudend materiaal.
In die tijd zal mijn belangstelling voor elektronica zijn gevormd en
begon ik radiootjes en elektronische orgeltjes uit bouwpakketten te
bouwen. In mijn huisje in Hommerts (Frl) gingen de gordijnen rond het jaar 1974 automatisch dicht
als het 's avonds schemerdonker werd en 's ochtens gingen de gordijnen, bij het krieken van de nieuwe dag, vanzelf
weer open. Veel geprutst met de logische 7400 tellerchips en de 555 clockchips uit die tijd.
In de opkomst van de 'koppelbazen' heb ik mij daarbij aangesloten en
totaal ongeveer vijf jaren afwisselend in NL en Duitsland gewerkt.
Langere tijd in de buurt van Frankfurt en later in de buurt Minden / Hannover en
weer later in de omgeving van Kiel in het noorden. In de tijd van
koppelbazen mijn eerste eigen huisje in Hommerts gekocht
en contant betaald, van daaruit getrouwd (1972) en korte tijd daarna een prachtige
zoon gekregen.
Na enkele jaren van Hommerts naar Buitenpost verhuisd om van daaruit
landelijk grafische machines, drukpersen en aanverwante zaken, zoals
papiersnijmachienes en staande camera's te repareren en te onderhouden,
juist in een tijd dat in drukkerijen werd overgestapt van diepdruk met loden lettertekens naar
offset. In Buitenpost kregen we een - zo mogelijk - nog prachtiger dochter.
Na een paar jaartjes internationaal servicemonteur in
luchtbehandeling-systemen naar Wijnjewoude, in een premie-A huis
verhuisd (1979) met het hele noorden van NL als werkgebied voor een
groot bedrijf in Groningen, op het gebied van gas, water, elektrisch,
hydrofoor en lift-techniek. Ook in die tijd op Zandvoort
kampioensmonteur in de Formule V geworden.
Zie: https://pbinfr.nl/Artikelen/Arsis-Grafia.jpeg
Vanuit Wijnjewoude de voorheen ouderlijke woning, maar nu van een broer, in Donkerbroek
overgenomen en daar in 1984 een eigen ICT-bedrijf begonnen en naast een stel eigen klanten ook veel
voor Philips gewerkt. De basis voor mijn interesse voor computers was
vanuit de hobby
elektronica al latent aanwezig maar werd versterkt door onderhoud en
klusjesman van een combi van Burroughs / Philips vestiging in Assen.
Daar had ik de meeste belangstelling voor de Philips tak van dat
bedrijf en kreeg door hen veel IT gerelateerde cursussen en werk
aangeboden waar ik gretig gebruik van heb gemaakt.
Toen Philips hun computertak wilde afstoten in 1990/'91 kregen we
onnodig trammelant die eindigde in een heftige rechtszaak die voor mij
financieel erg positief uitpakte maar uiteindelijk mij ook een
scheiding (1994) van de moeder van onze kinderen opleverde.
Zie: Hobu-vs-dec of Ruzie-met-computerreus
Dat vrouwtje van een nieuwe klant van mij trok wel erg gemakkelijk haar
korte gele flodderjurkje - en het weinige wat daar onder zat - uit. Met
haar heb ik toen, tegen de tijd van het nieuwe milennium, mijn IT
bedrijfje een boost gegeven en tegen de milenniumwisseling omgevormd naar een BV.
In die zelfde tijd (1994) heb ik mijn timmermanskunsten nog weer eens
uit de voddenbalen gehaald en hebben we een oud winkelpandje uit 1928
omgeturnd en goeddeels zelf uitgebreid tot een geriefelijk woonhuis met drie
slaapkamers en kantoor aan huis. Rond die tijd groeiden de bomen tot door het dak van de hemel.
Vanaf ongeveer begin 2002 tot 2010 heb ik mij stevig voor de
Stellingwerfse streektaal (dialect van het Nedersaksisch) ingezet met
o.a. het vertalen van de complete Bijbel in die streektaal. Zie: Biebel.html
Ook was ik in die tijd veel onderweg om goodwill te kweken voor de
uitgave van die Bijbel. Dit is uiteindelijk allemaal gelukt en op
'oolde meie' (12-05-2010) is de 'Biebel in et Stellingwarfs' in dundruk
verschenen. Het balanstotaal van de hele klus betrof een bedrag van ongeveer € 70.000.
Tussen de bedrijven door kregen we op 1 mei 2005 telefonisch het
trieste bericht van het UMCG "Er is borstk*nker bij u geconstateerd."
Het hoeft geen betoog dat je wereld dan compleet instort en niets meer
belangrijker is dan zien te overleven. Juist op dat zelfde moment had
ik een geheel nieuwe versie van mijn grootste
software-pakket (recycling) gelanceerd, met uiteraard nog de nodige
kinderziektes, waardoor het een dagelijks dilemma was om klanten of
mijn partner te vriend te houden. Uiteindelijk zullen ze beide een
tekort
aan aandacht van mij hebben gekregen. In 2008 nam mijn partner revance
door mij middels een psych van GGZ Frl als autist te laten verklaren.
Tegen het einde van mijn werkzame leven kocht ik in 2010 een
oud probeer-campertje om alvast te voorkomen dat ik in een
pensioengat
zou vallen. Dat camperen beviel mij geweldig goed maar mijn partner bleef
liever bij haar dieren (honden, paarden) thuis. Precies op de
verjaardag van mijn vijfenzestigste jaar hebben we het
bedrijf met alle inhoud verkocht aan een prachtig stel mannen uit
Twente.
Het jaar daarop heb ik hen nog een beetje geholpen met wegwijs maken in
mijn software en de recyclingwereld, met landelijk 126 maatwerk
gebruikers.
Net toen het leven in maximale vrijheid leuk zou gaan worden is mijn partner er tegen
de kerstdagen, op 11-12-'13 met praktisch ons hele
bezit en met mijn - tot dan - beste vriend vandoor gegaan en heb ik mij
een paar keer in de ijzige kou op de spoorrails tussen Wolvega en Steenwijk neergevleid.
Telkens werd ik evenwel ontdekt en door de politie naar het ziekenhuis in
Heerenveen gebracht. Hoewel ik het momenteel prima naar de zin heb denk
ik nu nog wel eens: had me daar toen maar laten liggen...
Maar goed, wel jammer natuurlijk, want dan zou dit stukje 'Gevuld Leven' nooit zijn opgeschreven. Na letterlijk en figuurlijk een koude winter van 2013-'14 was ik welkom bij mijn zoon
en hij plaatste stilletjes een advertentie (heet dat zo?) voor mij op
een datingsite. Al na twee dagen kreeg ik daar leuke respons op en het volgende weekend
reisde ik naar Utrecht voor een kennismaking met een vriendschap die
tot heden nog altijd standhoudt.
Ter echte kennismaking maakten we in mijn tweede ouwe trouwe campertje een
reisje langs de Moezel. Ongeveer dertig kilometer boven Nancy ging het
's morgens, bij het wakker worden, vreselijk mis. Na nog een kop
koffie en nog een zwaar sigaretje bleef de drukkende
pijn over de volle breedte van mijn borstkas maar aanhouden totdat het
bijna ondraaglijk werd. Nadat ik TomTom had gevraagd om ons naar het
dichtstbijzijnde ziekenhuis te brengen kwamen we uiteindelijk bij de hartkunstenaars in
het CHU van Nancy (F) terecht.
Na reparatie van mijn onwillig hart, eind juli 2014 en het ontstoppen
van bijliggende slagaders, door roken en meer van die slechte
gewoonten verstopt geraakt, mocht ik van de Franse specialisten wel
rustigaan terug naar NL rijden maar dat mocht niet van mijn
reisverzekering in NL. NL is immers het 'land van mag niet'! We werden
met een ambulance vanuit Nancy naar Utrecht gebracht. Na twee weken
werd m'n campertje ook in Utrecht afgeleverd en konden we weer gaan en
staan waar we wilden.
We namen ons voor om het laatste stukje van het reisje langs de Moezel
alsnog af te maken en aansluitend te kijken of de Limosin in Frankrijk een leuke regio is
om ons mogelijk te vestigen. De Limosin viel ons in die herfst van 2014 wat tegen en toen ik op de A20 voorstelde om dan
bij de grotwoningen rond Poitiers te gaan kijken, namen we de
eerstvolgende afslag.
We zijn niet aan de grotwoningen bij Poitiers toegekomen want onderweg
van de A20 naar Poitiers, in het dorp La Trimouille, hing een bord met
het telefoonnummer van een makelaar aan de gevel van een piepklein
huisje. Nog met mijn voet bovenop de rem heb ik dat nummer gebeld en
voor de volgende dag (zaterdag) een afspraak gemaakt. Het spel moet
worden gespeeld en toen de makelaar 260 euro huur per maand vroeg, bood
ik 200. De makelaar moest daarover met de eigenaar overleggen maar
zoals het hoort kwamen we in het midden uit, op 230 euro per maand.
Dat is in de ruim tien jaar dat ik hier nu officieel woon, niet gewijzigd.
Kom ook daar in NL maar eens om! Precies twee weken na mijn telefoontje aan
de makelaar kreeg ik op 1
oktober 2014 de sleutel, is de huur en de verzekering ingegaan en woonde ik, naast in NL,
officieel
(ook) in Frankrijk. Mijn vriendin ging toch liever weer terug naar haar
kinderen en kleinkinderen. Na onze trip heb ik haar dan via wat (ont)spannende omwegen ook weer keurig
in Utrecht afgeleverd. Af en toe kom ik nog een paar dagen bij haar op bezoek.
Ik had mij voorgenomen om bescheiden actief om te kijken naar een
leuke
partner. Daartoe maakte ik o.a. kantje-boord schetsende verhalen en
plaatste die
op een
soort familie-forum met een vrijgezellen afdeling van geëmigreerde Nederlanders in Frankrijk. Daar
kwamen verrassend genoeg elke keer een stuk of tien tot vijftien reacties van
voornamenlijk alleengaande dames op. Met ongeveer veertig van hen heb
ik wat langer contact gehouden en ik heb de meesten van hen zelfs
bezocht. Met de eerste dame van vlak om de hoek heb ik zelfs lange tijd
een leuke, intieme vriendschap opgebouwd. Jammer maar helaas, koos zij
na bijna
een jaar, toch voor een breedgeschouderde Engelsman. Met
anderen ben ik lange tijd bevriend gebleven en met een enkeling tot op
heden.
Sinds mijn tijd in La Douce France reis ik veel door dit prachtige
land. Ook ga ik vaak met de zon mee naar het noorden, naar de
scandinavische landen of naar het zuiden van Italië, Spanje of
Portugal. Aan de meeste van die ongeveer veertig dames heb ik prettige
herinneringen. Op
mijn reizen probeer ik soms nog wel eens opnieuw contact te maken. Dat
valt vaak toch wat tegen en na vijf jaar heb ik besloten geen 'jacht'
meer te maken op vrouwen. Vijf jaar lang heb ik het geluk gezocht. Het
geluk moet mij nu maar eens op komen zoeken. Na opnieuw vijf jaar heb
ik onlangs besloten geen - vaste - relatie meer te willen. Af en toe
een
weekendje is leuk genoeg.
Wel blijf ik zolang het nog gaat, leuke camperreisjes maken. Vorig jaar
(2024) weer eens uitgebreid door o.a. Italië en Spanje gereden. Ook dit
jaar (2025), in
het voorjaar weer naar Spanje geweest, een weekje naar de Franse
westkust, een paar dagen naar Bordeaux en
twee keer een weekje langs de Loire. De mooiste reizen vind ik
reizen met onderweg een goed gesprek en onverwachte ontmoetingen. Vaak schuif ik
op een
terrasje aan bij een dame alleen aan een tafel, maar omgekeerd gebeurt
gelukkig ook, dat ik door iemand wordt aangesproken. Vaak vormen die
spontane ontmoetingen de basis voor een leuk verhaal non-fictie,
aangevuld met een beetje duimgezuig.
Of ik momenteel, in dit goed gevulde leven, nog wensen heb voor de
toekomst, vraagt u? Nee, eigenlijk niet echt, maar er kan altijd nog een leuke penvriendin of een campermaatje bij. En
verder gewoon een beetje
doorgaan met ademhalen en mij daarbij langzaam voorbereiden op het gaan naar 'gene zijde', kan
vast geen kwaad...
Home
Naar boven
© Piet/er Bult, juni 2025